Onze eerste ontmoeting was gelukkig net voor de brand. Ik zie haar nog binnen lopen. Een tikkeltje zenuwachtig. Knalgroen jack. Haar in een vlecht, samen met haar ouders.
Eerst lopend, daarna koffiedrinkend aan de lange tafel in het midden, bekijk ik haar vanaf een afstandje.
Waar ze over spraken kon ik net niet verstaan. Al was aan de toon te horen dat ze alle drie in opperste stemming waren.
Hoe kon het ook anders.
Af en toe keek ze mijn kant op en lachte. Echt, ik had haar nog niet eerder gezien. Maar precies vanaf dat moment wist ik het zeker. Met haar ga ik herinneringen maken!
Tot op de dag van vandaag ben ik haar grootste bezit en zij de mijne.
“Tussen twee haakjes, heb ik mij al voorgesteld?
Mijn naam is Koga.”
Categorie: Fietspraat
Gaan of blijven
Midden Nederland is al gestart. En vandaag is de laatste dag school voor Regio Noord. Met als hekkensluiter Regio Zuid volgende week. Dan heb ik het natuurlijk over de zomervakantie.
De vakantiemodus staat hier nog niet aan. Half augustus gaat ze even op pauze, is de bedoeling althans.
Of we er ook opuit trekken? Ik weet het niet. Met de trein? Waar naartoe? Geen idee. Dat blijft, vermoed ik, tot vlak voor de vakantie een verrassing.
Misschien wel met de NS richting de Biesbosch of de Sallandse Heuvelrug in Overijssel. Wie weet…
Hou sowieso van treinen, en dan voornamelijk van het werkwoord. Zonder stress, koetel de koet naar de plaats van bestemming. Buiten de spits mag ik gelukkig mee; wel met een kaartje natuurlijk, de fietsdagkaart.
Maar het kan ook heel goed uitmonden in een staycation. Zoeken we ontspanning in onze eigen directe omgeving. Ook helemaal goed. Ik hou namelijk zó van deze regio. De polders, de duinen, de zee met het noordzee strand, de bossen en de Westfriese Omringdijk niet te vergeten. Ik ben er dol op.
Hoeven we niet ver te zoeken.
Rust is hier zo gevonden.
Grote en kleine belevenissen van fiets Koga.
Hier op Fietspraat, wat Koga ziet, denkt en meemaakt!
Race
Heerlijk, de wind van voren.
Afgelopen week niet dus. Trouwens ook niet van de achter- of zijkant. Ik ben amper de deur uit geweest. Nee, het was windstil hier in de schuur.
En dat terwijl er een wervelwind door Nederland raasde.
Niet alleen in Zierikzee.
Ook figuurlijk.
Haar hoofd zat vol. Goed vol. Terwijl ze weet dat het juist dán fijn is om even op de pedalen te staan. Zo maakt zij haar hoofd leeg. Samen met mij. Fijn in de buitenlucht. De bloemetjes, de bijtjes, de koeien in de wei.
Alhoewel? Die laatste doen vandaag de dag veel stof opwaaien.
Letterlijk verstikkend.
De tijd zal het leren. Voor de bijen, de natuur, het klimaat, de boeren, de woningnood, noem maar op.
Over bijen gesproken. Wist je dat ze in de regio Sichuan in China, perenbomen al met de hand moeten bestuiven bij een gebrek aan bijen? Met een tandenborstel borstelen ze het stuifmeel van de geplukte bloemetjes. Of ze wrijven de bloemetjes tegen elkaar aan zodat ze het stuifmeel op kunnen vangen. Vervolgens bestuiven ze de bloesem aan de bomen met een lange stok met op het einde een bolletje pluim, om zo niet de bloemen te beschadigen.
Zie je het al voor je?
Al met al is het een race.
Niet op de fiets maar tegen de klok.
Grote en kleine belevenissen van fiets Koga.
Hier op Fietspraat, wat Koga ziet, denkt en meemaakt!
Zitvlees
Zonder wielen zie ik haar op d’r werkplek ook kilometers maken. Op zeg maar een ver familielid van mij. Het blijft een wonderlijk gezicht. Trappen, maar geen meter vooruit komen. Ik zou zeggen ga samen met mij op pad. Fiets je lekker door het groen.
Toch, ik snap het ook wel weer. Meestal zit ze er niet zo lang op. Ik denk hooguit een minuut of tien achterelkaar. En dan is het waarschijnlijk net even teveel gedoe mij te pakken voor een té klein rondje.
Ze heeft deze stilstaande ros in huis gehaald omdat ze voor haar job, zittend, veel schermuren maakt. En langdurig zitten is slecht voor een mens. Dat ondervind zij aan den lijve.
Letterlijk.
Wist je dat Nederlanders per dag gemiddeld zeven of meer uur zitten? Dat is veel. Ik vermoed veel te veel.
Vandaar deze imitatie fiets naast haar bureau. Een uitkomst. Zo last zij korte pauzes in, om tussen de werkzaamheden door in beweging te blijven.
Doet ze goed.
Toch gaat mijn voorkeur uit naar buitenlucht, wanneer zij met mij de benen neemt.
Grote en kleine belevenissen van fiets Koga.
Hier op Fietspraat, wat Koga ziet, denkt en meemaakt!
Pauze
Alles mee? Broodje pindakaas, broodje honing, thermoskan met slappe koffie. Tijd voor ons lunchrondje. Even haar benen strekken.
Binnen een mum van tijd middenin de polder. Aan het landweggetje rechts, volkstuinencomplex VTVS waar menigeen de doperwtjes en worteltjes bij elkaar teelt. Iets verder, in het polderslootje, vader en moeder zwaan slobberend met hun zes jongen in het groene eendenkroos.
Wist je trouwens dat kroos ook wel waterlinzen worden genoemd? En het kleinste bloeiende plantje op Aarde is? Boordevol eiwitten. Ik denk dan direct aan kroosburgers, mét of zonder uitjes.
Zij houdt van dit soort weetjes. Weetjes dicht bij huis.
Nog even en we rijden op de Westfriesedijk. Alleen nog de witte brug over het kanaal passeren.
En dán het moment waar we de dijk op fietsten, wélk punt dan ook, zingt zij vaak…
wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage ‘k
heb de banden vol met wind
nee ik heb ja niks te klagen
Liedje van Skik, Op Fietse, mét mondharmonica. Je kent het vast wel. Zo niet? Zou ik het zeker even opzoeken en luisteren. Dat gevoel dus.
Bij de tweede lus aangekomen op dit stukje dijk staat een bankje waar ze pauze neemt. Precies de goede plek voor haar tussen-de-middag-broodje.
Echt smullen!
En dan heb ik het niet over die twee broodjes. Maar dat uitzicht!
Na een stief kwartiertje pauzeren, op dit bankje, met dit panorama, keren we vol energie terug naar haar werkplek.
Mooi rondje hoor.
En dat alles binnen lunchtijd.
Grote en kleine belevenissen van fiets Koga.
Hier op Fietspraat, wat Koga ziet, denkt en meemaakt!
Pech
Ik was lam. Kon niet meer rechtop staan. Zeg maar gezakt door mijn hoeven.
Buiten recreatief ben ik namelijk ook werkpaard. Vol gepakt met soms een flink aantal kilo’s aan drukwerk of zware boodschappen. Nee, voor haar geen automobiel. Ze kan wel rijden hoor, maar verkiest mij én de trein voor lange afstanden.
Omdat ik niet lekker stond, moesten we dus terug naar de plek waar wij elkaar voor het eerst ontmoetten. Precies hetzelfde was de ruimte niet meer. Na die afschuwelijke brand is er wel een prachtig nieuw pand uit het as herrezen.
Terwijl zij wachtte hing ik in de touwen. Gelukkig heb ik geen hoogtevrees. Zij wel, zij heeft vrees voor veel, en niet alleen voor hoogte. Niet voor niets pakt zij geen Volkswagen.
Voor mij was er een andere stalen ros, prachtig van kleur, appeltjesgroen, maar zonder power. Alle kracht moest uit d’r tenen komen. Nu zij mij heeft en kan laden is haar actieradius flink toegenomen. Dijken, polders, duinen, bossen, dorpen, steden. Stilte en drukte, allemaal bereikbaar. Ook zonder Polo.
Nog even terug naar die fietslift waar ik in hing. Vanaf boven kon ik alles goed zien. Zij dacht dat het een kwestie was van bouten aandraaien. Maar nee, het ging er flink aan toe. Boren, vijlen en volgens mij ook vrezen. De ietwat zwakke constructie hersteld door vakmanschap.
Standaard in orde.
Maar wat moet je? Wat te doen als je staat met panne onderweg? Lekgereden bijvoorbeeld of een kapotte ketting?
Ta-da!
Dan is daar vriend Wegenwacht Fiets. Jawel, 24/7 pechhulp voor fietsen, in heel Nederland. Ook de elektrische. En zelfs thuis, voor de deur. Dit heeft ze meteen geregeld.
Voor als het spaak loopt.
Grote en kleine belevenissen van fiets Koga.
Hier op Fietspraat, wat Koga ziet, denkt en meemaakt!
Bermflora
Klaver, klaprozen en het reuze madeliefje; de margriet. Prachtig, wat een kleuren. Magenta, rood, geel, wit, en veel groen.
‘Maai mei niet’ is nog volop zichtbaar; ook al is het nu juni. Minder maaien betekend meer voedsel voor de vogels, bijen, vlinders en andere insecten. En dat is broodnodig. Tegelijkertijd een feest om langs te fietsen. Mits die allerkleinste insecten uitsluitend landen op de bloemen en niet in haar oog. Al is de iris natuurlijk ook een bloem.
Heerlijk als zij mij meeneemt op pad, en ik haar natuurlijk. Soms op de bonnefooi, soms langs de fietsknooppunten, waar zij zo dol op is. Ze heeft er zelfs haar werk van gemaakt.
Ken je dit landelijk fietsnetwerk? Fietsen van knooppunt naar knooppunt via de genummerde bordjes naar het volgende punt. Net en speurtocht. Zo leuk. En door heel Nederland hè? Plus daarbuiten. Ook in België en een deel van Duitsland en Oosterijk kan je fietsen via dit systeem. Zo stippel je je tocht uit, of tochtje. Want je kan de route zo lang of zo kort maken als je zelf wilt. Het is maar net uit welke hoek de wind waait.
Echt een aanrader.
Op dit moment sta ik al weer buiten te trappelen. Banden op spanning vol energie. Het belooft een mooie dag te worden. Thermoskan met koffie en verrekijker gaan mee.
Klaar voor vertrek.
Grote en kleine belevenissen van fiets Koga.
Hier op Fietspraat, wat Koga ziet, denkt en meemaakt!
Stortbui
Met bakken viel het uit de hemel. Regengeur ontbrak. Veel te hard voor petrichor. Je kent het vast wel. De typische geur die je kan ruiken op een zomerse dag wanneer regendruppels uiteenspatten op grond die lange tijd niet beregend is.
Acht minuten. Slechts acht minuten en we zouden er zijn.
Ik deed mijn best. Zij deed haar best. Op zulke momenten zijn we echt een team, ook al zijn we dan maar met z’n tweeën.
Om te versnellen, van mijn vierde naar mijn zesde. Plus standje turbo. Driekwart rotonde, grote bocht, langs de haven over de klinkers in één rechte lijn om vervolgens daar, aan het einde te moeten wachten bij dat ellendige stoplicht.
Zo vaak heb ik gedacht dat fietsers met regen voorrang moeten krijgen. En wat nou als een stoplicht geen stoplicht heet maar iets met doorrijden?
Intussen waren ook donder en bliksem van de partij. Bij elke lichtflits dook ze ineen. Onweer maakt haar angstig.
Gelukkig, het einde van de rit kwam in zicht. Nog twee keer rechts en drie keer links. Als twee verzopen katten kwamen we aan. Wat kan het op zo’n moment toch fijn zijn het geluid van een sleutel te horen die ronddraait in zijn slot.
Mijn plek in de schuur was nu aangenaam van temperatuur en minder broeierig dan de afgelopen dagen. Vanachter het raam hoorde ik de paardenbloemen samen met het gras juichen. Wat waren zij blij met deze sloot water.
Zo zie je maar weer.